Што ни нуди магијата
Во текот на своето постоење, човекот развил два вида на однос кон невидливото: мистичен и магичен. Мистиката нуди заедница со Бога, а магијата е заедница со природатa. Обично се случува луѓето да ги поистоветат овие два односи, што е неправилно. Магијата се заснова врз верувањето во постоење на натприродни сили врз коишто човекот би можел да влијае, за преку нивна помош да изврши определени сакани промени коишто не може да ги оствари преку природни средства. Магичното постапување е постапување на принуда; тука не постои ни морал, ни почит кон слободната волја на другиот, а се бара само корист во овој свет, макар и по цена на нанесување на најголема штета на другиот.
Додека во религијата се признава зависност од едно повисоко битие, во магијата се заповеда на одредени сили; човекот не се чувствува ниту како син, ни како слуга Божји, туку како суверен, макар и вообразен, господар на светот. Магијата не признава дека постои Бог Кој управува со светот; таа се заснова врз верата во постоење на непознати, невидливи, окултни слики без некаква лична свест, а во случај и да им се припишува свест, тогаш тоа се демони кои маѓепсникот, преку својата тајна вештина, ги повикува за да ја творат неговата волја.
Магијата најчесто ја делат на бела, со која се тежнее кон остварување на некаков поволен, позитивен ефект (на пр. нечие заздравување, успешен лов и др.), и на црна, со која се тежнее некому да се нанесе некакво зло (урок, вражби). Меѓутоа, ова е само формална поделба, зашто суштината во многу нешта е иста.
Постојат извесни облици на религии во кои магијата легално се користи, како на пример фетишизам, таоизам, шаманизам и др. Меѓутоа, магијата успеала да пушти корени кај поединечни луѓе дури и во оние религии што изрично се противат на користењето на магија, така што таа има свои следбеници, за жал, и во христијанството. И самите честопати сме во можност да видиме или чуеме за постоењето на луѓе коишто палат свеќи наопаку, врзуваат крпички по гранките од дрвјата во близина на некоја црква, носат различни амајлии против „уроци“, мали потковици за среќа, и што сѐ не друго. Сето ова нема никаква врска со Православието. Западниот окултизам (чие влијание е сѐ поприсутно на нашиве простори) е преполн со магични елементи, започнувајќи од спиритизмот, преку теософијата и антропософијата, па сѐ до ткн. „црни миси“ кои се составен дел од богохулните церемонијали на сатанистичките секти.
Многу од овие правци се обидуваат да се сокријат зад христијанството, да се „провлечат“ под името на христијанските начела, обреди или традиции, додека некои други пак, да речеме „сатанистите“, се отворено завртени против христијанскиот Бог, некриејќи притоа дека му служат директно на сатаната. Нивните собранија се крајно богохулни, полни со страшни нешта, настраности, блуд, повикување на сатаната, честопати преку користење на крв од жртвувано животно, но и од човечка жртва.
Магијата е широко застапена. Вака заталканите луѓе се обврзани од определен строг „морален“ кодекс, такашто не е мал бројот на извршените самоубиства, па и убиства (во име на царството на сатаната), а поодделни лабилни членови честопати стануваат инструмент за извршување на „нечисти работи“ на определени политички моќници. Значи, сето тоа наспроти Божјите заповеди, наспроти редот, поредокот и мирот меѓу луѓето во светот, со штедра помош од демонските сили.
Потекло на магијата
Корените на магијата задираат длабоко во нашето минато; многу научници сметаат дека дури и предисторискиот човек знаел за магијата. Нејзиното појавување може да се поврзе со нарушениот природен однос во прародителскиот грев меѓу луѓето и прородата од една, и Бог од друга страна.
Имено, Бог го создал човекот според Својот образ како лично, свесно и слободно битие, со изразена способност за создавање. Првиот човек, Адам, имал општење и заедница со Бога, и требал слободно и во љубов да го достигне своето полно соединување со Бога, да ја оствари полнотата на своето битие за којашто е назначен, да го оствари своето обожување. Токму обожувањето на човекот е целта на севкупното божјо создание. Сам по себе човекот, без Бога, како создадено битие а со тоа и дел од севкупното божјо создание, не бил во состојба да го оствари ова.
Меѓутоа, ѓаволот, тој „човекоубиец од почеткот“, му предлага на човекот сосем спротивен, и еден разрушителен пат за него, како лично и слободно битие, пат на стекнување на она што инаку за човекот е невозможно и неостварливо – да биде како Бог. Значи, ѓаволот им советувал на луѓето обожување без Бога, да станат богови без Бога, и тоа така што ќе јадат од плодот на забранетото дрво за познание на доброто и злото. Како да можел човекот да се изедначи со „вечноживиот и вистински Бог“ преку јадење на некој плод од било кое и какво дрво! Зарем не е тоа магичен начин којшто ѓаволот му го предложил на човекот, начин на автоматско, магиско „станување бог“, т.е. лажен и измамнички, лажен и убиствен, безличен и обезличувачки начин, а со самото тоа и нечовечен, противчовечен и противбожји чин?
Од злоупотребата на слободната волја и нарушувањето на првобитниот однос со Бога, т.е. од „изгонувањето до рајот“, човекот и понатаму во себе го носи ликот на својот Творец, и понатаму Создателот го повикува да ги разбие оковите на своето гревољубие и со слободна одлука и од љубов да се врати во заедница со Него; меѓутоа човекот, воден од својата гревољубива природа и сатанското лукавство, во неможност да се одрече или да побегне од Бога, сѐ повеќе го замаглува Божјиот лик во себе, како и самиот поим за Бога, па го прекројувал и вообличувал според својот вкус и фантазија. Така, некој Бога Го наоѓал во светлите небесни тела, некој во билките, животните и каменот, а некој во својата дива фантазија којашто го водела кон најкрволочните церемении.
„Ѓаволскиот предлог им бил пат и метод на секоја лажна религија и магија, и тој метод подоцна се појавил и се појавува шреку многуте псевдорелигии, преку разлите магични, механички, насилни обиди за ‘усреќување’ на човекот и човештвото, што секогаш е идолопоклонство и идолодулство. Наместо Живиот и Вистински и Човекољубив Бог, ѓаволот во Рајот на човекот му предложил мртов идол, без разлика дали тој идол е самиот ѓавол, или човекот како сопствен самоидол“.
[продолжува]
Извор: Тавор бр. 2
Презвитер Радиша Јовановиќ